…die jongens van Arco. En zeker toen ik bij het allereerste bezoek al met gevulde koeken van bakker Stijnman binnenkwam, hadden ze moeten weten: dat gaat niet goed. Een nieuwe klant die zo binnen komt, daar is wat mee.
Nou, ze hebben het geweten. De vergunningaanvraag ging natuurlijk gepaard met veel koffie, over sport ouwehoeren, koek en blessureleed; alles op locatie in Maarssen en Oudewater. En Jan Schoonderwoerd, de onverbeterlijke blije optimist, werd mijn contactpersoon!
Nu anderhalf, bijna twee jaar verder, maak ik dan toch even de balans op: nog niet begonnen met de bouw, moet ik triest constateren. Na een inschrijvingsprocedure begin 2018 (bedankt Adriaan van Kats; Jan Schoonderwoerd kon niet, moest sporten. Waar liggen je prioriteiten? 😉 ) zijn we ruim driekwart jaar na afgeven van de prijs uiteindelijk toch niet doorgegaan met de eerst gekozen aannemer. Het was en is geen kleine klus. Het gaat om een pand uit 1686, met een historie die teruggaat naar de veertiende/vijftiende eeuw. En ja, bij oude panden: veel in het zicht houden van wat je aan sporen ontdekt. Een inhoud van 1100 kuub. Drie verdiepingen vol geheimen en gebreken. En een met asbest beschoten dak.
O ja, doet u ook maar gasvrij. Dan blijkt: geen realistische mogelijkheden voor plaatsing van bodemwarmtepomp. En een luchtwarmtepomp kwam ook niet in aanmerking; uiteindelijk dan iets met PVT-zonnepanelen. Een heel lange weg, met intensief en veel overleg met Jan S. En ja, als je iets gewoons wilt (lekker, comfortabel wonen), dan moet er veel voor worden gedaan. De aannemer werd een beetje moe van ons.
Je moet eigenlijk vaststellen dat als de aannemer het project niet leuk vindt, als het hem niet bevalt, als het te ingewikkeld wordt, dan komt er irritatie en kom je niet tot elkaar, laat staan tot een getekende overeenkomst. En zo geschiedde.
Nu, december 2018, bijna een jaar na dato, zijn we uiteindelijk met een aannemer in zee, via warme aanbeveling van Arco, met wie het wel klikt. Die vindt het een leuk project, die heeft er een leuke projectleider op staan, een prettige uitvoerder, gewone jongens die durven. Die kijken niet met huiver naar de uitdagingen, die hebben er schik in. Als het goed is worden mijn uitstapjes naar Oudewater nu dus snel afgebouwd. Geen handen meer schudden bij binnenkomst, geen gevulde koeken meer van de markt. Schluss, maar wel tevreden.
Bij de verbouwing kwam ter sprake dat het wellicht handig was de achterliggende panden te kopen in verband met een doorgang naar de achterstraat (Nassaustraat). Toen heb ik een gelegenheidsteam samengesteld: een projectontwikkelaar, een makelaar, Arco en ikzelf. We zijn door alle huizen heen gegaan, we zijn op daken geklommen, hebben geklopt, geprikt, gemeten en somber gekeken. En tot slot gerekend. En ik was toen ontzettend blij met de aanwezigheid van Jan Kwakernaak, en op de achtergrond Adriaan van Kats. Die konden met hun ervaring en eenvoudige rekensommen, die eigenlijk naadloos aansloten op wat de projectontwikkelaar en de makelaar zeiden, aangeven waar de bovengrens lag voor een redelijk bod. Dat werd ‘m dus niet. Ik ben blij dat ik me niet al die zorgen op de hals heb gehaald. Maar ik heb ervan genoten om met Arco-mannen dit bijzondere vraagstuk zo simpel aan te pakken.
Pascal, Jeffrey, Guido: bedankt voor al jullie tekenwerk en koffie (Jan: “jongens even bijvullen”). Sheila, met jou ben ik niet zo blij: die rekeningen! Maar ja, dat moet je natuurlijk doen van Joke, want die zegt weer dat de zon niet helemaal voor niets op gaat. Hahaha!
Alles overziend, heb ik dus een aardig contact met dit bijzondere bureau, deze aardige en bekwame mensen. En op de schaatsbaan haalt Jan Schoonderwoerd me dan wel weer uit m’n diepste concentratie; dat is dan weer jammer. Maar ja, niet alles kan perfect zijn, nietwaar.
Gefeliciteerd Arco-mannen en -vrouwen! Veertig jaar, echt een leeftijd om een special te laten maken.
Cees van Veldhuizen – opdrachtgever restauratieproject Maarssen